تحقق و رخ‌دادن ایفای ناروا باید همراه با شرایطی باشد که بدون وجود آن شرایط به هیچ وجه رخ نمی‌دهد که در این جا به آن می‌پردازیم:

• ایفای تعهدی که توسط ایفاکننده متصور شده‌است.
• ناروا محسوب شدن وفای صورت‌گرفته اعم از آن که فرد مدیون نباشد و یا شرایط مدیون بودن او از بین رفته‌باشد.
• در ایفای ناروا یا بدون جهت حتماً باید یکی از سه حالت اشتباه، تدلیس، اکراه وجود داشته باشد.

اثبات ناروا بودن ایفا

به موجب بخش دوم ماده 265 قانون مدنی دهنده مال می تواند مالش را از گیرنده پس بگیرد. ماده 265 قانون مدنی در این باره می گوید:

هر کس مالی به دیگری بدهد ظاهرا در عدم تبرع است. بنابراین اگر کسی چیزی به دیگری بدهد بدون این که مقروض آن چیز باشد می تواند استرداد کند. بنابراین چنان چه شخصی تصور کند به دیگری بدهکار است و بابت بدهی اش مالی به او بدهد، گیرنده مال نمی تواند به ناروا آن را تصاحب نماید و باید آن را به دهنده مال پس بدهد.

برای استرداد چنین مالی لازم است دهنده مال ناروا بودن پرداخت را اثبات نماید. درصورتی که گیرنده مال مدعی‌بخشیدن‌مال شود، باید آن را اثبات نماید زیرا به موجب بخش نخست این ماده کسی که مدعی بخشش مال است باید این امر را اثبات نماید. هم چنین درصورتی که دریافت کننده، مال پرداخت‌شده را تأدیه دین از سوی مدیون بداند، در این صورت پرداخت کننده باید ثابت نماید که پرداخت ناروا بوده‌است. مطابق رویه دادگاه ها نیز پرداخت کننده باید عدم استحقاق گیرنده را ثابت نماید.